سال جدیدتان به زیبائی حوریان و پر از صلح و آرامش و یار و بوس و کنار و چنار :)
برای راحت شدن از شر ریا و تظاهر در کارهای نیک و کمک رسانی به مردمان و عبادات، باید در نظر گرفت که اگر تمام اهل عالم هم کار شما را ببینند قدر سر سوزنی نمی‌توانند در عاقبت امورات شما تاثیر گذار باشند و تنها مواثر موجود که عزیز و ذلیل میکند و میوه‌ی عمل را به ما باز می‌گرداند خداوند یکتاست. پس چاره‌ای نیست جز اینکه از نگاه تاجرانه هم که شده، برای منفعت بیشتر، نیت‌مان را خالصا مخلصا لله تنظیم کنیم. البته برای تمرین و موادب کردن نفس، در ابتدا باید هرجایی که نفس میل به بیان و علنی شدن و لو رفتن کار حتی نزد یک نفر را دارد جهت سرکوب این میل به شدت مخفی کاری کرد. کم کم میل به تظاهر در نفس از بین میرود و همه عالم شاهد باشند یا نباشند هیچ فرقی نخواهد کرد. بلکه بعد از چندی اطلاع و شاهد بودن خلق را مایه بی‌ارزش شدن کار خواهیم دید. از این جهت که نفس موادب شده و شخص فهمیده که کارفرمای مطلق در پرداخت دستمزد و پاداش‌ها حصرت حق است و نمی‌خواهد با اطلاع یافتن دیگران، مزد و سود دریافتی از این کارفرما کاسته شود. بلکه شخص به این درک میرسد که این کارفرمای مطلق یک شریک فداکار است که اگر ذره‌ای در نیت‌ها دیگری را سهامدار ببیند کل سهام را به وی واگذار میکند و دستمزد را هم به عهده آن شریک قرار میدهد؛ بنابراین شخص تا جایی که میتواند به هیچ عنوان راضی به افشای حتی یک سر سوزن از کار نخواهد شد تا مبادا سهام داری غیر از کارفرمای مطلق عالم در نیت پیدا شود که وی صحنه را واگذار به این شریکان کذایی می‌نماید!
البته که با تمام این دقت‌ها و بی‌تفاوت شدن شخص در دیده شدن یا نشدن اعمالش توسط خلق و حتی در مطلق دیده نشدن‌هایش، باز هم حس خوشنودی و رضایت از نفس و عُجب از اینکه من تا این حد خالص هستم و نیت‌هایم شرک ندارد، خود وسوسه‌ای است که انسان را به پرتگاه شریک قائل شدن و مواثر دیدن شخص ِ خودش در نیت‌ها می‌برد و این هلاکت بدتر از قبلی است. خب میبینیم که قبلا تا اینجای کار در پاک کردن نیت آمده بودیم اما به پرتگاه عمیقتر و سخت‌تری رسیده‌ایم. حال چاره چیست؟
اقرار! چاره‌ای جز این نیست که به ناتوانی‌مان در خالص کردن عمل از تظاهر در قبال خلق خدا و سپس در خلوت از تظاهر اعمال در برابر نفس و عُجب خودمان، اعتراف کنیم و اظهار عجز کنیم که بار خدایا من حتی توان خالص کردن عمل را از هر مواثری غیر از تو ندارم و تا این حد ناتوان و حقیرم. و از هر سو فرار میکنم به دام نگاه و شریکی دیگر در نیت‌ها می‌افتم. این اقرار و اعتراف و خاکساری و پناه بردن به خودش از شر وسوسه‌های نفس و شیطان ان‌شالله رحمت الهی را جلب میکند و خود این اقرار و اعتراف و اظهار عجز صادقانه همراه با تواضع و انکسار مساوی خواهد بود با اخلاص.
در واقع تا از خود دست نشوریم و آب پاکی بر توانایی‌های خود نریزیم، دریچه‌ای به اخلاص و سرزمین نور باز نخواهد شد و این همان است که گفت: تو خود حجاب خودی حافظ زمیان برخیز!
و در مقابل اما هر چه هست مفهوم شرک است. همان شرکی که در لایه‌های مختلف و پیچیده‌ی اعمال و نیت‌هایمان رسوخ دارد و گرفتارمان خواهد کرد.
الهی ان کان قددنا اجلی و لم یقرّبنی منک عملی فقد جعلت الاعتراف الیک بذنبی وسائل عللی...
⚡️ جرقه‌های یک ذهن بیقرار
@khaleghian_ir
نظرات