سال جدیدتان به زیبائی حوریان و پر از صلح و آرامش و یار و بوس و کنار و چنار :)
حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عرش است
کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد
عاشقانه‌ای هست که از آن عاشقانه‌تر وجود ندارد. داستان عاشق پیشه‌ترین عاشق عالم. ما انسانها عشق مهیب او را غالبا نمی‌فهمیم و بدون پاسخ مناسب به این عشق، زمان را به پایان می‌بریم. به خاطر ضعف‌هایمان و به خاطر غباری که از چسبندگی‌ها و معشوق‌های فریبنده‌ی دیگر میان خود و او کشیده‌ایم.
عشق او عشق آتشین است و همه غیرها را می‌سوزاند. عشق او چنان مست میکند که به هرجا بنگری جز اثر معشوق نمی‌بینی و بخواهی یا نخواهی از غیر او جدا میشوی. القلب قلبک و الحرم حرمک. مستان عشقش را دیده‌اید؟ دیوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند؟! اوست مبداء و مقصد و ذات و فطرت و اصل همه ما. او تار و پود ماست. اوست که درون از وی تهی نیست. اوست که برون هم از وی تهی نیست. به هرجا بنگری حضور اوست. «الله نور السماوات و الارض» همانطور که «ان الله یحول بین المرء و قلبه». جایی خالی از این عشق آتشین نیست. چرا دل و دیده‌ها از درکش عاجزاند؟ خانه‌ی دل خالی نیست تا منزل سلطان شود. صحنه‌های مختلف دنیا پیامدهای عشق آتشین اویند. از خنده و گردش نوزادی در مهد تا اضطراب و چرخش پیری در دست غسال و شادی‌ها و غصه‌های بین این دو پرده، همه تجلی لبخند‌ها و اخم‌ها و شوق او به ماست. همه عالم بر غمزه‌ی چشم مستش در گردش است. بهشت و طبقات روی هم آن تا بالا بالاها صحنه گردان عشق اوست. جهنم هم آتش عشق اوست که بالاخره مس و کجی‌های وجود را ذوب و آماده حرکت به سوی خود میکند. نگاه به گرفتاریهای دنیا بکنید. کسی که در اصطلاحا خوشی‌ها از حرکت به سوی عشق حقیقی بازبماند را چه باید کرد؟ با چوب چوپان متوجه مسیرش میکنند. صحنه بیماریها و مرگ و میرها هم مثل تولدها بازیگردانی عشق مهیب عالم است. شما از «انالله و اناالیه راجعون» چه چیزی جز عشق بازی میفهمید؟ اصلا معنای دیگری دارد؟ اینکه اول در آغوش او بوده‌ایم و آخر هم در آغوش او خواهیم بود معنای دیگری دارد؟ در میان این دو (اول و آخر) هم، در سرای دنیا درآغوش اوییم. در اول و آخر به وضوح پرده‌ها افتاده است و درک وجود و حضورش بی‌واسطه است. در دنیا اما هیاهوهای زودگذر و اسباب‌بازی‌های سرکاری، حواس‌ها را پرت میکنند و کیفیت درک آغوشش، به اختیار خودمان است.
این بیماری و ویروس جدید که تمدن‌ها و علم و پزشکی و تکنولوژی و جوامع را متلاطم و مضطرب کرده هم جز غمزه‌ای از معشوق نیست که "ای سرگشتگان بیابان‌های فراموشی! به کجا میروید که آشنایتان منم...". این غمزه‌ها همیشه بوده‌اند و دلیلشان جز این پیام نیست که "آغوش مرا رها کرده‌اید که چنین شتابان به کجا بروید و به کجا برسید؟" «يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ».
در عشق‌های مجازی دنیا معشوق‌ها و معشوقه‌ها تاب رقیب دارند؟ اتفاقا اول شخص داستان عشق مهیب عالم با انصاف است. این معشوق ذره‌ای در دل عاشق، ناخالصی یا رقیب ببیند عشق را به رقیب واگذار میکند. اینجا باید با تمام وجود آمد. اینجا نیت‌ها را می‌بینند و اسکن از دل‌ها میگیرند. اینجا باید تمام نیت‌ها را وقف او کنی دگر اوست که مالک دل است و در دو سرا از تو به هر نحوی بخواهد پذیرایی میکند. تو خود را به او بسپار و آنگونه باش و آنگونه بزی و آنگونه بمیر که او می‌خواهد. در همه چیز. در افکار. در تصمیمات. در زندگی. در بندگی. در توکل. در رضا. در ایثار. اوست که خدایی میکند و تو را اداره خواهد کرد. دگر اسباب خواهش ها و میل و رضاها را از خود بشور. ای انسان! آنقدر به تو سرد و گرم میچشانیم تا بیاموزی و بفهمی اسرار عاشقی را. و بفهمی «لکیلا تاسوا علی ما فاتکم و لاتفرحوا بماآتاکم» را.
عزیز دل! جاده حقیقی به سوی مقصد همان جاده عاشقی و سرسپردگی مطلق حضرت عشق است. جاده‌ای است که آسمان آن از ابتدا تا انتها مزین به کلمه توحید است. «قل الله ثم ذرهم». بگو الله و جز او را دور بریز. برای پدیده‌های اطرافت چه به دست‌آمده‌ها و چه از دست‌رفته‌ها، واژه‌های خوشی و ناخوشی را جعل نکن که اینها همه یک حقیقت‌اند. اینها همه برای رسیدن به حقیقت "لاالله الاالله" است. ما همه داریم غرق میشویم و از غریقی که در میانه دریا از همه کس و همه چیز و همه‌ی توانایی‌ها و داشته‌ها و اعتبارها و ادعاها و غرورهای خود ناامید گشته و تنها به او امید دارد محتاجتریم. لاکن او اضطرار و احتیاجش در جسم و جان آشکار گشته و اضطرار ما در میان هیاهوها پنهان است. «الغریق یتشبث به کل حشیش». غریق به هر خس و خاشاکی چنگ میزند. بیایید به اضطرار، دلهای محجوب از معشوق عالم را سر دست بگیریم، غبار بر سر بریزیم و آشفته و خاک آلوده در بیابان‌ها ناامید از همه جا، به هر چیزی که رنگ و بوی او را میدهد ملتمسانه بیاویزیم. ما به فطرت پاک کودکانه‌مان ظلم کرده‌ایم. ما به امانت و امانت‌دار این دلهای بلورین وفادار نبودیم. دل را کوچه بازاری کردیم. به ما گفتند بروید این بلور امانتی را هم با خود ببرید و بیاورید. ما آمدیم اما بازگشت را فراموش کردیم. اما در این برهوت تاریکی، برای غرق نشدن خس و خاشاک که سهل است، «حبل الله المتین» داریم. حبل الله المتین در میان ماست. کشتی‌ها در دریای شب با ستارگان راه را میابند. تا ندانیم که در حال غرقیم دنبال ستاره ها نخواهیم رفت. تا درک نکنیم که در بیابان تشنه مانده‌ایم به دنبال آب نخواهیم دوید. تا ندانیم که داریم در اسارتها تباه میشویم ستارگان را نخواهیم جویید. حال ما همیشه بد است مگر با سرسپردگی به عشق اول و آخری که فراری از او نیست. حال ما فقط در رنج‌ها و بیماریها بد نیست که اتفاقا ما در نعمتها و خوشی‌های ظاهری از همیشه بیشتر مضطریم و نیاز به دعا و هدایت داریم. «ما مِنْ أَحَدٍ ابْتُلِيَ وَ إِنْ عَظُمَتْ بَلْوَاهُ بِأَحَقَّ بِالدُّعَاءِ مِنَ الْمُعَافَى الَّذِي لَا يَأْمَنُ مِنَ الْبَلَاء». نیاز کسی که در نعمت و سلامت به سر می‌برد و از بلا ایمنی دارد به دعا کمتر نیست از نیاز آنکه به بلاها و گرفتاریهای بزرگ دچار شده است. ما همه و همیشه به میزان دوری از آغوش حضرت عشق، در بلا و گرفتاری هستیم. گرفتاری اصلی بیماری و مرگ نیست. جسدهای جدا از مبداء و فطرت، خود مردگانی متحرک‌اند. جاده خوشبختی فقط سبیل عشق بی انتهای اوست که «و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا». با خود بجنگیم، خودمان را آزاد کنیم تا به صاحب دل برسیم و امانت بازگردانیم. «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً». به سوی ما بازگرد. هرجا رفتی بازگرد. از غیر ناامیدت کردم تا بازگردی. با نعمتها و نقمتها بیدارت کردم تا بازگردی. ای بشر! حال که رفتی و چرخ‌زدی و مطمئن شدی که جز من عاشق و خریداری نداری بازگرد. حال که با من و به داده‌ها و نداده‌های من رضایت دادی و برای تو یکسان شد و اینگونه به اطمینان و آرامش رسیدی به سوی من برگرد. به سوی من برگرد که تو از من راضی و من از تو راضی‌ام. برگرد ای معشوق من. من خدای توام. من ریشه‌ی توام. تو روح متصل به منی. برگرد که آشنای جان تو منم.
«مَن طَلَبَنی وَجَدَنی، و مَن وَجَدنی عَرَفَنی، و مَن عَرَفَنی احَبّنی و مَن احَبّنی عَشَقَنی، و مَن عَشَقَنی عَشَقْتُهُ»
«حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کنْتُ إِذاً سَمْعَهُ اَلَّذِی یسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ اَلَّذِی یبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ اَلَّذِی ینْطِقُ بِهِ وَ یدَهُ اَلَّتِی یبْطِشُ بِهَا »
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
⚡️ جرقه‌های یک ذهن بیقرار
@khaleghian_ir
نظرات