در تقاطع خیابان "آکسفرد" و "ادوار" در شهر لندن، "هاید پارک" قرار دارد. گوشه شمال شرقی این پارک محلی هست با شهرت جهانی به نام "سپیکرث کرنر Speakers' Corner" ، در فارسی میشه یه چیزی تو مایه های "پاتوق گفتگو" یا "پاتوق سخنوران"
این گوشه یا پاتوق سالیان سال که عصرهای یکشنبه شاهد حضور جمع زیادی مشتاق به گفتگو ، بحث و مناظره درباره انواع موضوعات فکری ، اجتماعی ، فلسفی ، اقتصادی و مشکلات روز جامعه در آغوش خود هست.
نکته مهم اینه که این گفتگو و مناظره ها همه اقشار جامعه از کارگر و کشاورز تا دکتر و مهندس ، فقیر و غنی ، دانشجو و استاد ، سفید و سیاه ، اروپایی و آفریقایی و آسیایی رو کنار هم جمع میکنه؛ به این صورت که هر کس که موضوع مهمی بره بحث داره میره یه گوشه یه چهارپایه میزاره و میره بالا، بعد با صدای بلند بحث خودش رو مطرح میکنه، عده ای که به اون بحث علاقه مندند یا کنجکاو اعم از موافق و مخالف دورش حلقه میزنند و خیلی جدی و عمیق وارد بحث و مناظره می شوند. حتی بعضی از موضوعات و بحثها به طور سریالی طی چند هفته یا چند ماه ادامه پیدا میکنه.
در ویکیپدیا آمده که این تجمعات از دهه 1850 میلادی شکل گرفته
اینم موقعیت Speakers' Corner روی نقشه
حالا اصل مطلب: یه همچین فضای باز ایده آلی (گفتگو و بحثهای جدی و مفید به دور از جنجال) در دوره یک ماه قبل از انتخابات 22 خرداد 88 در کشور و بخصوص در میادین اصلی تهران (مثل میادین هفت تیر، ولیعصر(عج) ، ونک، انقلاب) به وجود آمده بود. و به راستی که همه اقشار با تفکرات سیاسی مختلف، رو در رو ابهامات خودشون مطرح میکردند. تاکید میکنم بحثها بدور از هرگونه واهمه، کاملا آزاد و چالشی مطرح میشد.
چند سوال:
اگر از اون فضای باز سیاسی و فکری جهت تخریب و حتک حرمت سوء استفاده نمیشد و به مسائل بعد از انتخابات دامن زده نمیشد و اجازه میدادند همون فضای سالم انتقادی و نکته سنجی اقشار مختلق ادامه پیدا میکرد به نفع پیشرفت مملکت و شناخت معایب اقتصادی فرهنگی و مدیریتی و رشد فکری جامعه نبود؟
اگر در اون فضای فوق العاده آزاد و باز "بی جنبه" نمیشدیم تا جامعه "مسموم" نشود، الان نقد عملکردهای دولتمردان راحتر نبود؟
آیا این درست نیست که "بی ظرفیتی" خود جامعه و البته سوء استفاده علنی بعضی جریانات در استفاده از فضای باز بحث و نقد، موجب محدود شدن فضای نقادی شد؟
چرا در نگاه به اروپا و غرب فقط تکنولوژی و فرهنگ برهنگی اونها چشم ما رو کور کرده و در مقابل به رشد و ظرفیت گفتمان سیاسی و فرهنگ مطالعاتی بالای اونها توجه نمیکنیم؟
اگر ما هم "اسپیکرث کرنر" داشتیم، اونوقت چی میشد؟
نظرات